سال ۱۹۶۰ در ایتالیا فدریکو فلینی فیلمی را ساخت که به جرأت می توان گفت از بهترین ساخته های تاریخ سینما است.زندگی شیرین ساخته فدریکو فلینی برنده نخل طلای کن در سال ۱۹۶۰ ، در واقع گذار فلینی از سینمای نئورئالیستی به سینمای خاص خودش است.فیلمی که به گفته مارتین اسکورسیزی سینما را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد.فیلمی که نه داستان مشخصی دارد و نه طرح داستانی و با این وجود توانست همه ی قله ها را درنوردد و راجر ایبرت زندگی شیرین را افرون بر بهترین فیلم فلینی، در ده اثر برتر خودش قرار داد.اصولا سینمای فلینی را بسختی می توان تفسیر و تحلیل نمود و هربار بخشی از سینمایش را می توان دنبال کرد و درباره ش نوشت.زندگی شیرین روایتگر ایتالیای مصرف گرایی است که ۱۵ سالی است از جنگ جهانی گذشته و مردمش به دنبال تجملات و زیبایی های مادی گمشده از آن دوران بسر می برند.مارچلو با بازی بیادماندنی مارچلو ماسترویانی(همکاری ماسترویانی و فلینی از بیادماندنی ترین همکاری های سینماست)، روزنامه نگاری است که گرچه در سودای نویسنده شدن و معنویت است اما نمی تواند از عیاشی هایش دست بکشد.فیلم در ۷ فصل متفاوت روایت می شود و به صورت ژورنالیستی و انتقادی به ایتالیای آن دوران می تازد و در هر فصل یک معضل اساسی از زندگی مردم نشان داده می شود.نگاه فلینی،نگاه انتقادی به جامعه ی بورژوازی است که آن را گرچه به واسطه پول یا مقام،ظاهرا شیرین می داند اما با نمایش رذایل اخلاقی در بطن این جامعه، تصویری سیاه از آن را نشان می دهد.در اینجا می توان به یادداشتی از فلینی درباره فیلمش اشاره کرد:"نمایش بی معنای اشرافیت سیاه، فاشیسم،عکس برداری از جشن ها و صفحه آرایی زیبایشان.این نشریات مصور آینه نگران کننده ی جامعه ای بودند که تداوم خود را جشن می گرفتند..."
فیلم با یک سکانس فوق العاده پایان می پذیرد.در این سکانس مارچلو در ساحل با ماهی بزرگی روبرو می شود که از درک چیستی آن عاجز است.این ماهی به ظاهر هیولا، نمادی از زندگی مارچلوست. تنها چند متر آنطرف تر،دختری که تنها شخصیت پاک و معصوم فیلم است،با لبخندی روبرویش ایستاده و سوالی بی پاسخ برای بیننده:کدام زندگی شیرین تر است؟زندگی مارچلو یا آن دختر...؟
